اختلال اضطراب اجتماعی ، همچنین به عنوان هراس اجتماعی (ترس از اجتماع) نیز شناخته می شود ، نوعی اختلال اضطراب است که با ترس بیش از حد ، اضطراب ، ناراحتی و خودآگاهی در محیط های اجتماعی مشخص می شود. در حالی که طبیعی است که افراد در برخی از محیط های اجتماعی احساس اضطراب کنند ، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) از تعامل با دیگران در انواع مختلف تعامل های اجتماعی ترس بیشتری دارند و نگران هستند که مورد بررسی و قضاوت دیگران قرار گیرند. این اضطراب شدید باعث اختلال در عملکرد و اختلال در زندگی و روابط فرد می شود.
اختلال اضطراب اجتماعی ، همچنین به عنوان هراس اجتماعی (ترس از اجتماع) نیز شناخته می شود ، نوعی اختلال اضطراب است که با ترس بیش از حد ، اضطراب ، ناراحتی و خودآگاهی در محیط های اجتماعی مشخص می شود. در حالی که طبیعی است که افراد در برخی از محیط های اجتماعی احساس اضطراب کنند ، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) از تعامل با دیگران در انواع مختلف تعامل های اجتماعی ترس بیشتری دارند و نگران هستند که مورد بررسی و قضاوت دیگران قرار گیرند. این اضطراب شدید باعث اختلال در عملکرد و اختلال در زندگی و روابط فرد می شود.افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی به طور معمول می دانند که اضطراب آنها غیر منطقی است ، مبتنی بر واقعیت نیست و منطقی ندارد. با این وجود ، افکار و احساس اضطراب طبعاً مزمن هستند.
افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی معمولاً در شرایط زیر نگرانی و پریشانی چشمگیری را تجربه می کنند:
غذا خوردن در مقابل افراد دیگر
صحبت در ملاء عام
مرکز توجه بودن است
صحبت با غریبه ها
تاریخ رفتن
ملاقات با افراد جدید
مصاحبه برای شغل جدید
رفتن به محل کار یا مدرسه
دیدار با چشم دیگران
برقراری تماس تلفنی در ملاء عام
استفاده از دستشویی عمومی
علائم
فرد ممکن است علائم جسمی ، عاطفی و رفتاری اختلال اضطراب اجتماعی را تجربه کند. این علائم می توانند به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره و روابط فرد تأثیر بگذارند.
علائم جسمی
گرمازدگی سریع
سرگیجه
تنش یا پیچش عضلانی
مشکل معده
خجالت زدگی
لرزیدن
تعرق مفرط
خشکی گلو و دهان
علائم عاطفی
میزان اضطراب و ترس زیاد است
عصبی بودن
حملات هراس
چرخه های عاطفی منفی
ناراحتی در مورد بخشی از بدن آنها (معمولاً صورت)
علائم رفتاری
جلوگیری از موقعیت هایی که فرد فکر می کند ممکن است مرکز توجه باشد
به دلیل ترس از خجالت خودداری از برخی فعالیتها
منزوی شدن. فرد ممکن است شغل خود را ترک کند یا مدرسه را ترک کند
نوشیدن زیاد یا سوء مصرف مواد
روشهای تشخیصی
مشاور و درمانگر شما از توصیف علائم و الگوهای رفتاری شما ، اختلال اضطراب اجتماعی را تشخیص می دهد. در حین قرار ملاقات ، از شما خواسته می شود علائم بیماری را توضیح داده و در مورد موقعیت هایی که این علائم خود را نشان می دهند ، صحبت کنید.
معیارهای تشخیصی اختلال اضطراب اجتماعی شامل موارد زیر است:
ترس یا نگرانی از یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آن فرد در معرض بررسی و مشاهده احتمالی دیگران قرار دارد که به مدت 6 ماه یا بیشتر ادامه دارد ، علامت گذاری شده است.
ترس از عمل به روشی که علائم اضطرابی را نشان دهد که توسط دیگران ارزیابی منفی خواهد شد. در کودکان ، اضطراب باید رخ دهد که کودک در بین همسالان باشد و نه فقط در بزرگسالان.
اوضاع اجتماعی تقریباً همیشه باعث ترس و اضطراب می شود.
از موقعیت های اجتماعی جلوگیری می شود و یا با ترس شدید تحمل می شود.
ترس یا اضطراب متناسب با تهدید واقعی ناشی از اوضاع نیست.
بررسی تحقیقات انجام شده
اختلال اضطراب اجتماعی تقریباً 15 میلیون بزرگسال آمریکایی را تحت تأثیر قرار می دهد
براساس بررسی ملی ایالات متحده ، اضطراب اجتماعی دارای شیوع 12 ماهه 6.8٪ است و آن را به عنوان سومین اختلال روانی در ایالات متحده قرار می دهد.
از نظر آماری ، اختلال اضطراب اجتماعی در زنان بیشتر از مردان است.
با وجود در دسترس بودن روشهای درمانی مؤثر ، کمتر از 5٪ از مبتلایان به اختلال اضطراب اجتماعی در سال بعد از شروع اولیه به دنبال معالجه هستند.
بیش از یک سوم از افراد قبل از درخواست کمک ، 10 سال یا بیشتر وجود علائم را گزارش می کنند
یک مطالعه نشان داده که 85٪ از شرکت کنندگان با استفاده از درمان شناختی رفتاری به تنهایی قادر به بهبود یا بهبودی بودند .
علل و عوامل خطر
علت دقیق اختلال اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) ناشناخته است. با این حال ، تحقیقات فعلی نشان می دهد که ممکن است ناشی از ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیک باشد. در حالی که بین سوءاستفاده در دوران کودکی یا سایر آسیب های روانی زودرس و بروز اختلال اضطراب اجتماعی رابطه علی وجود ندارد ، اما می توان آنها را فاکتورهای خطر قلمداد کرد.
افراد مستعد ابتلا به مهار رفتاری (تمایل به پریشانی و خروج از موقعیتهای ناآشنا ، افراد یا محیطها) و ترس از قضاوت نیز مستعد ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی هستند. ژنتیک همچنین ممکن است در ایجاد اضطراب اجتماعی نقش داشته باشد زیرا این صفات رفتاری به شدت تحت تأثیر ژنتیکی قرار دارند.
علاوه بر این ، اختلال اضطراب اجتماعی یک بیماری ارثی است – بستگان درجه یک دو تا شش برابر بیشتر از آنها دارای اختلال اضطراب اجتماعی هستند.
روشهای درمان
اختلال اضطراب اجتماعی یک وضعیت کاملاً قابل درمان است که با درمان ، تعهد و صبر مؤثر برطرف می شود. توصیه می کنیم یک متخصص در منطقه خود پیدا کنید تا یک مسیر درمانی پیدا کنید که برای شما بهتر باشد. برخی گزینه های درمانی که ممکن است پزشک پیشنهاد کند شامل موارد زیر است:
درمان شناختی-رفتاری (CBT)
تحقیقات گسترده ای نشان داده است كه درمان شناختی-رفتاری (CBT) درمانی كاملاً موفق برای مبتلایان به اختلال اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) است. انجمن روانشناختی آمریکا درمان شناختی-رفتاری را به عنوان “سیستم درمانی شامل تمرکز بر تفکر و تأثیر آن بر رفتار و احساسات” تعریف می کند. CBT بر نقش باورهای غیرمعتبر و تأثیر آنها بر نتایج عاطفی و رفتاری تأکید می کند.
بخش شناختی درمان به تفکر اشاره دارد و بخشی از درمانی است که می توان به فرد آموزش داد. عمل تمرین افکار جدید از طریق تکرار هنگامی که فرد متوجه افکار غیر مفید می شود اجازه می دهد تا الگوهای جدید تفکر اتوماتیک شود. به عنوان مثال ، یک فرد ممکن است برای جایگزینی فکر تحریک کننده اضطراب (اگر به مهمانی بروم همه به من توجه میکنند و حالم بد می شود) به این فکر کند که وقتی مهمانی به پایان رسید ، (احساس خوشحالی دارم برای این تجربه جدید) .
مؤلفه رفتاری CBT شامل حضور در گروه درمانی با سایرین است که به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا هستند. در گروه رفتاری ، همه در فعالیت هایی شرکت می کنند که به شدت احساس اضطراب می کنند و باعث ایجاد اعتماد به نفس و درک عقلانی تر در ذهن فرد می شوند که هنگام شرکت در این نوع فعالیت های اجتماعی چه اتفاقی می افتد. در نتیجه ، به تدریج اضطراب احساس شده در موقعیت های اجتماعی کاهش می یابد.
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی نیز ممکن است روشهای مختلف آرامش را برای تسکین علائم اضطراب امتحان کنند. نمونه هایی از تکنیک هایی که به نظر می رسد مفید است عبارتند از: ماساژ ، مراقبه ، ذهن آگاهی ، هیپنوتیزم و طب سوزنی. با این حال ، این روشها به افراد كمك نمی كند تا به طور كامل از اضطراب اجتماعی بهبود یابند. تنها درمان شناختی-رفتاری می تواند با تغییر تفکر غیر منطقی به تفکر عقلانی ، و کمک به القاء پاسخهای رفتاری عادت و مناسب ، به کسانی که در تلاش برای پیشرفت دائمی در برابر اضطراب اجتماعی هستند ، کمک کند.
دارو
دارو برای بسیاری از افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) نوعی درمان مفید است. تحقیقات نشان می دهد که استفاده از داروهای ضد اضطراب ، مانند بنزودیازپین ها ، و برخی از مهارکننده های انتخابی بازگشت مجدد سروتونین (SSRI ها) که در رابطه با CBT استفاده می شود ، بسیار مفید بوده است. فقط درمان شناختی-رفتاری CBT می تواند به طور دائم تجمع مسیر عصبی را در مغز تغییر دهد و بنابراین دارو احتمالا به تنهایی و بدون درمانهای شناختی – رفتاری مزایای طولانی مدت برای افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی ندارد.
