علل و علائم فیبروم رحم چیست و چگونه فیبروم رحمان را درمان کنیم؟

در این مجله تلاش خواهیم کرد تا شما را با موارد زیر آشنا سازیم: فیبروم رحم چیست؟
علل ایجاد فیبروم رحم چیست و دارای چه علائمی است؟
کدام عوامل خطر ابتلا به فیبروم رحم را افزایش میدهند؟
عوارض جانبی فیبروم رحم چیست؟
فیبروم رحم چگونه تشخیص داده میشود؟
چگونه فیبروم رحم را درمان کنیم؟

فیبروم رحم

فیبروم رحم :

فیبروم های رحم که به آنها فیبروئیدهای رحمی نیز گفته میشود تومورهای غیر سرطانی هستند که در رحم رشد میکنند و تا سن 50 سالگی , 70 درصد از زنان را تحت تاثیر قرار میدهند. بسیاری از زنان در طول زندگی خود فیبروئید رحمی را تجربه میکنند اما اکثر آنها نمی دانند که فیبروم رحم دارند زیرا این بیماری اغلب علائمی ایجاد نمی کند و پزشک شما ممکن است فیبروئید رحمی را به طور تصادفی در طی آزمایش لگن یا سونوگرافی پیش از تولد تشخیص دهد. محققان هورمون های استروژن و پروژسترون و ژنتیک را به عنوان عوامل بالقوه در رشد فیبروم رحم شناسایی کرده اند , هر چند این عوامل به راحتی تغییر داده نمی شوند اما برخی موارد در کاهش فیبروم رحم (فیبروئیدهای رحمی ) موثر هستند. شما میتوانید با انتخاب سبک زندگی سالم مانند حفظ وزن طبیعی و خوردن میوه ها و سبزیجات خطر ابتلا به فیبروم رحم را تا حد زیادی کاهش دهید.

علائم فیبروم رحم چیست؟

بسیاری از زنان مبتلا به فیبروئید رحمی هیچ گونه علائمی ندارند اما شایعترین نشانه های فیبروئید رحم عبارتند از:

خونریزی های شدید قاعدگی
دوره های قاعدگی که بیش از یک هفته ادامه دارد.
درد لگن
تکرر ادرار
مشکل در تخلیه مثانه
یبوست
کمردرد و یا درد پا

علت فیبروم رحم چیست؟

زنانی که در سن باروری هستند میتوانند به فیبروئید رحمی مبتلا شوند. پزشکان علت دقیق ایجاد فیبروئید های رحمی را نمی دانند . اما تحقیقات و تجربه بالینی به این عوامل اشاره دارند:

هورمون ها:

استروژن و پروژسترون دو هورمونی هستند که در ترویج فیبروئیدهای رحمی موثر هستند و با توجه به کاهش تولید این دو هورمون پس از یائسگی , فیبروم های رحمی کوچک میشوند.

وراثت:

اگر مادر یا خواهر شما مبتلا به فیبروئید رحمی است شما نیز در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستید.

نژاد:

زنان سیاه پوست بیشتر امکان دارد که فیبروئید رحمی را نسبت به زنان گروه های نژادی دیگر تجربه کنند.

داشتن فرزند کم:

به نظر میرسد زنانی که کمتر از دو فرزند دارند بیشتر به فیبروئید رحمی مبتلا میشوند البته برای محققان روشن نیست که چرا این اتفاق می افتد اما این حرف به این معنا نیست که همیشه فقط زنانی که کمتر فرزند دارند به فیبروم رحمی مبتلا میشوند.

قاعدگی زودرس:

دخترانی که قبل از 11سالگی قاعدگی را تجربه میکنند نسبت به دخترانی که بعد از 13سالگی دوران قاعدگی خود را شروع میکنند بیشتر احتمال دارد که به فیبروئیدهای رحمی مبتلا شوند.

نوشیدن الکل:‌

زنانی که از الکل یا آبجو استفاده میکنند نسبت به زنان دیگر بیشتر در معرض ابتلا به فیبروم رحم قرار دارند.

کمبود ویتامینD:

ویتامینD یک ویتامین محلول در چربی است که در غذاهای خاص به ویژه لبنیات موجود است. همچنین بدن هنگامی که پوست در معرض نور خورشید قرار میگیرد ویتامینD تولید میکند. کمبود ویتامینD سیستم ایمنی را تضعیف میکند و در ایجاد فیروم رحم موثر است.

عوارض جانبی فیبروم رحم چیست؟

اگر چه فیبروم رحم ( فیبروئید رحمی ) اغلب خطرناک نیست اما ممکن است منجر به عوارضی مانند کم خونی یا خونریزی شدید شود.
در موارد محدود فیبروم رحم ممکن است بر باروری تاثیر بگذارد و یا موجب محدودیت رشد جنین و یا زایمان زودرس شود.

فیبروم رحم چگونه تشخیص داده میشود؟

پزشک شما ممکن است در شکل رحم شما بی نظمی هایی را احساس کند که این نشان دهنده حضور فیبروئیدهای رحمی است. اگر شما علائم فیبروئید رحمی را دارید پزشک ممکن است آزمایشات زیر را از شما بخواهد تا انجام دهید:

سونوگرافی:

اگر تایید لازم باشد ممکن است دکتر شما یک سونوگرافی از شما بخواهد تا انجام دهید. در سونوگرافی , با استفاده از امواج صوتی تصویری از رحم شما تصاویری گرفته میشود که در تایید تشخیص و اندازه گیری فیبروئیدها به پزشک کمک میکند. یک پزشک یا تکنسین , دستگاه سونوگرافی(مبدل) را روی شکم(transabdominal) یا آن را در داخل واژن شما (transvaginal)قرار میدهد تا تصاویری را رحم شما را بگیرد.

تست CBC:

اگر خونریزی قاعدگی غیرطبیعی دارید پزشک ممکن است سایر آزمایش ها را برای بررسی علل احتمالی از شما بخواهد تا انجام دهید و ممکن است شامل شمارش کامل سلول های خونی(CBC) باشد.

فیبروم رحم

اگر سونوگرافی اطلاعات کافی در اختیار پزشک قرار ندهد , پزشک ممکن است تصویر برداری های دیگری را انجام دهد مانند:

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی(MRI):

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی میتواند اندازه و محل فیبروئیدها را نشان دهد و به تعیین گزینه های مناسب درمان کمک میکند.

هیستروسونوگرافی:

یکی دیگر از آزمایشاتی است که به تشخیص فیبروم رحم کمک میکند و به پزشک این اجازه را میدهد تا داخل رحم را بررسی کند.

هیستروسالپینگوگرافی:

هیستروسالپینگوگرافی علاوه بر اینکه به نشان دادن فیبروئیدها کمک میکند میتواند به پزشک شما کمک کند که تشخیص دهد ایا لوله های فالوپ شما باز است یا خیر؟

هیستروسکوپی:

برای اینکار پزشک شما یک تلسکوپ کوچک را به نام هیستروسکوپ از طریق دهانه رحم وارد رحم میکند و میتواند دیواره رحم و دهانه لوله های فالوپ را بررسی کند.

بهتر است بدانید که فیبروئیدهای رحمی به ندرت در باروری دخالت میکنند و معمولا به آرامی و یا به صورت ناگهانی رشد میکنند و بعد از یائسگی زمانی که سطوح هورمون های تولیدمثل کاهش می یابد تمایل به کاهش پیدا میکنند.

فیبروم رحم چگونه درمان میشود؟

داروهایی که برای درمان فیبروئیدهای رحمی (درمان فیبروم رحم) تجویز میشوند به تنظیم چرخه قاعدگی کمک میکنند و علائمی مانند خونریزی های شدید قاعدگی و درد لگن را کنترل میکنند. برخی از این داروها عبارتند از:

آگونیست های هورمون آزادکننده گونادوتروپین (Gn-RH):

این گونه داروها با مسدود کردن تولید استروژن و پروژسترون فیبروئید رحمی را درمان میکنند زیرا شما را به صورت موقت در وضعیت یائسگی قرار میدهند و در نتیجه قاعدگی متوقف میشود و فیبروئیدها کوچک میشوند و کم خونی اغلب بهبود می یابد.

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs):

این گونه داروها ممکن است در کاهش درد ناشی از فیبروئیدها موثر باشند اما خونریزی ناشی از فیبروم رحم را کاهش نمی دهند. پزشک شما همچنین ممکن است پیشنهاد کند که ویتامین ها و آهن را در صورت خونریزی شدید قاعدگی و کم خونی مصرف کنید.

گزینه های جراحی برای درمان فیبروم رحم عبارتند از:

میومکتومی:

در صورتی که فیبروئید های متعدد دارید یا فیبروئیدها بسیار بزرگ و عمیق هستند پزشک ممکن است از روش جراحی میومکتومی برای حذف فیبروئید استفاده کند و بهتر است بدانید که این جراحی میتواند بر باروری شما در آینده تاثیر بگذارد.

هیسترکتومی:

هیسترکتومی(حذف رحم) توانایی شما برای بارور شدن را به پایان میرساند. با توجه به تحقیقات اخیر , شما ممکن است با افزایش خطر دردهای قلبی عروقی و شرایط خاص متابولیک پس از هیسترکتومی مواجه شوید به خصوص اگر قبل از 45 سالگی عمل جراحی هیسترکتومی (حذف رحم) داشته باشید. با پزشک خود در رابطه با گزینه های درمان مشورت کنید تا به شما در انتخاب بهترین درمان کمک کند.

اولین قرار ملاقات شما به احتمال زیاد با ارائه دهنده مراقبت های اولیه و یا پزشک متخصص خواهد بود و از آنجا که قرار ملاقات میتواند مختصر باشد , ایده خوبی است که قبل از ملاقات خود را آماده کنید.

آنچه شما میتوانید انجام دهید عبارت است از:

▪️لیستی از تمام علائمی که تجربه میکنید را بر روی برگه ای بنویسید و به پزشک نشان دهید.

▪️لیستی کامل از داروها , مکمل های ویتامین و داروهای گیاهی که مصرف میکنید را بر روی برگه ای بنویسید و به پزشک بگویید که چگونه این داروها را مصرف میکنید.

▪️یک دفترچه یادداشت همراه خود داشته باشید تا از اطلاعات مهمی که در جلسه ی ملاقات شما با پزشک گفته میشود نُت برداری کنید.