از شناخت تا درمان پرخوری عصبی (پولیما)

پرخوری عصبی یکی از انواع اختلال های تغذیه ای است که مثل بسیاری از اختلالات تغذیه، پیچیده است و هنوز به طور کامل درک نشده است. دلیل آن می تواند ترکیب ژنتیکی و عوامل روانشناختی و محیطی باشد. افراد مبتلا به بولیمیا مقدار زیادی غذا می خورند و سپس سعی می کنند از طریق رفتار های جبرانی مانند استفراغ، استفاده از ملین ها، مصرف قرص های لاغری و ورزش، کالری های اضافی را دفع کنند. در این چرخه، حس شرم و خجالتی به فرد دست می دهد که حاضر است برای مدت طولانی این اختلال را مخفی نگه دارد.

بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی شرایط و مشکلات روانی مشترکی دارند و استرس و اضطراب در میان آنها بسیار روال است. این افراد اغلب در متعادل سازی احساسات خود مشکل دارند و نمی توانند میانه رو باشند. رژیم گرفتن یا اختلال در تغذیه می تواند احتمال ابتلا به بولیمیا را افزایش دهد. در برخی موارد، در بدن به علت محرومیت مداوم از غذا تحولاتی ایجاد می شود و فرد پس از پرخوری عصبی(بولیمیا) به بی اشتهایی عصبی(آنورکسیا) مبتلا می شود.

تحقیقات نشان داده است که بین مغز انسان سالم و بیمار مبتلا به بولیمیا، تفاوت های بسیار واقعی در پردازش های عصبی وجود دارد.

پیش از درمان به شناسایی بیماری بپردازید

فرد مبتلا به پرخوری عصبی در یک دوره زمانی (مثلا در عرض ۲ ساعت) مقدار غذایی می‌خورد که از میزانی که اکثر افراد در همان دوره زمانی و تحت شرایط مشابه می‌خورند، بسیار بیشتر است. به طوری که در طول این دوره‌های پرخوری، فرد احساس می‌کند بر خوردن خود کنترل ندارد. برای تشخیص اختلالات خوردن به بررسی تخصصی نیاز است. برای اطلاع ازسایر اختلالات خوردن کلیک کنید

اختلالات تغذیه ای از چه طریقی ایجاد می شوند؟

اختلالات مربوط به تغذیه با یک حالت منفی (بیشتر بودن میزان سوخت و ساز فرد نسبت به میزان کالری دریافتی) آغاز می شوند که اغلب (نه همیشه) با کاهش وزن همراه است. این محدودیت اولیه ی کالری معمولا در پاسخ به عوامل استرس زای محیطی مانند قلدری، شرم از چاقی، وزن کردن دانش آموزان در مدارس، تحصیل در رشته های مرتبط با تغذیه، فشار برای لاغری، لزوم کاهش وزن برای شرکت در ورزشی خاص و یا توصیه ی پزشک برای کاهش وزن صورت می گیرد.

در موارد دیگر این انرژی منفی می تواند در نتیجه ی یک بیماری یا جراحت یا سوء استفاده جنسی به فرد منتقل شده باشد که منجر به بی اشتهایی می شود.

دلابل پرخوری عصبی چیست؟

ناملایمات و تغییرات و تحولات عصبی زندگی
سوابق سوء استفاده جنسی یا آسیب روحی
تصور ذهنی منفی از خود
ضعف اعتماد به نفس
حرفه ها یا فعالیت هایی که روی ظاهر و اجرای فرد تمرکز دارند.

افراد در خطر ابتلا به پرخوری عصبی چه کسانی هستند؟

بر اساس نظر موسسه جهانی سلامت روان، یک درصد از جمعیت بزرگسالان آمریکا در مقاطع مختلف زندگی خود دچار بولیمیا می شوند. ۲.۸ درصد جمعیت دچار اختلال پرخوری بدون رفتار های جبرانی هستند. طبق آمار های این موسسه، زنان (خصوصا زنان جوان) بیشتر از مردان مستعد ابتلا به اختلالات تغذیه ای مانند بولیمیا، پرخوری و بی اشتهایی عصبی (آنورکسیا) هستند. البته باید گفت که بولیمیا می تواند تمام افراد جامعه را بدون در نظر گرفتن جنسیت، سن، وضعیت اقتصادی یا شیوه زندگی شان تحت تاثیر قرار دهد.

روشهای درمانی:

هنگامی‌که فرد به پرخوری عصبی دچار است، ممکن است نیاز به چند نوع درمان داشته باشید، گرچه ترکیب روان‌درمانی با داروهای ضدافسردگی ممکن است برای غلبه بر این اختلال مؤثرترین راه باشد.

درمان این بیماری به‌طورکلی شامل یک رویکرد تیمی است که شامل فرد بیمار، خانواده بیمار، پزشک، یک متخصص روانشناس و متخصص تغذیه‌ای است که در درمان اختلالات خوردن تجربه کافی داشته باشد.

استفاده از روان‌درمانی

روان‌درمانی، می تواند همچنین به‌عنوان مشاوره روانشناسی نیز شناخته‌شود که شامل صحبت در مورد پرخوری عصبی فرد و مسائل مرتبط با بهداشت روان در فرد است. شواهد نشان می‌دهد که این نوع روان‌درمانی به بهبود علائم بولیمیا کمک می‌کند.
رفتار درمانی شناختی: این نوع درمان به فرد کمک می‌کند الگوهای غذایی خود را عادی سازد و باورها و رفتارهای ناسالم و منفی خود را شناسایی کرده و آن‌ها را با باورها و رفتارهای سالم جایگزین کند.
درمان مبتنی بر خانواده: خانواده به‌منظور کمک به نوجوانان و در مداخله و پیشگیری از رفتارهای ناسالم در غذا خوردن نوجوان خود مؤثرند. در مداخله برای جلوگیری از رفتارهای ناسالم نوجوانان می‌توان به آن‌ها کمک کرد تا کنترل مجدد غذا خوردن خود را به دست آورند و به کمک خانواده رفتارهای ناسالم را کنترل کنند تا از رشد نوجوان جلوگیری نکند و مشکلات و بیماری های جدی در فرد ایجاد نشود.
روان‌درمانی فردی: این نوع روش درمانی به مشکلات در روابط نزدیک شما می‌پردازد، کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی خود را بهبود داده و به حل مشکلات خود بپردازید.

از متخصص روانشناس بپرسید که از چه روش درمانی استفاده می‌کند و چه شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این روش به درمان فرد کمک می‌کند.

چه داروهایی استفاده میشود؟

داروهای ضدافسردگی ممکن است در هنگام استفاده با روان‌درمانی علائم پرخوری عصبی را کاهش دهند. تنها داروهای ضدافسردگی که به‌طور خاص توسط اداره غذا و داروی امریکا (FDA) برای درمان پرخوری عصبی تأییدشده، فلوکستین (Prozac)، نوعی مهارکننده باز جذب سروتونین انتخابی (SSRI) است که حتی اگر فرد افسرده نباشد، می‌تواند به فرد در درمان بیماری کمک کند.

استفاده از آموزش تغذیه

متخصصین تغذیه می‌توانند یک برنامه غذایی برای کمک به فرد در رسیدن به عادات غذایی سالم و جلوگیری از گرسنگی و هوس طراحی کنند. خوردن غذا به‌طور منظم و محدود نکردن مصرف غذا، برای مقابله با بیماری پرخوری عصبی بسیار مهم است.

استفاده از مکمل‌ها

مکمل‌های غذایی و محصولات گیاهی تولید شده برای سرکوب اشتها و یا کمک به کاهش وزن، ممکن است در افراد مبتلا به اختلالات خوردن، بیش‌ازحد مورد استفاده قرار گیرد. مکمل‌های کاهش وزن یا گیاهان دارویی می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته و به‌طور خطرناک با سایر داروها تداخل داشته باشند.کاهش وزن و سایر مکمل‌های غذایی نیازی به تأیید اداره غذا و داروی آمریکا (FDA) برای ورود به بازار را ندارند و طبیعی است همهٔ این مکمل‌ها بی‌خطر نیستند. اگر تصمیم به استفاده از مکمل‌های غذایی یا گیاهان دارویی دارید، با پزشک خود در مورد خطرات احتمالی آن‌ها مشورت کنید.

بستری شدن چه زمانی لازم می شود؟

پرخوری عصبی معمولاً در خارج از بیمارستان درمان می‌شود. اما اگر علائم شدید باشد و عواقب جدی در سلامتی فرد داشته باشد، ممکن است جهت درمان به بستری شدن در بیمارستان نیاز باشد. برخی از برنامه‌های درمانی اختلال در غذا خوردن ممکن است به درمان روزانه به‌جای بستری شدن در بیمارستان نیاز داشته باشند.

چالش‌ها و مشکلات درمان پرخوری عصبی (بولیمیا)

با اینکه بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی درمان می شوند اما در بعضی از این افراد نشانه‌های بیماری به‌طور کامل از بین نمی‌رود. دوره‌های پرخوری عصبی و دفع عمدی مواد غذایی ممکن است طی سال‌ها با توجه به شرایط زندگی فرد به‌ویژه در طول استرس‌ها مجددا عود کند.

چنانچه فرد بازگشت مجدد بیماری را حس کرد، باید با پزشک، متخصص تغذیه یا متخصص روانشناس خود در میان بگذارد تا به فرد، پیش از اینکه بیماری از کنترل خارج شود، کمک کنند. یادگیری راه‌های مثبت برای مقابله، ایجاد روابط سالم و مدیریت استرس می‌تواند به جلوگیری از عود بیماری کمک کند.