نشانه های رایج نارسایی قلبی، تشخیص تا درمان

علائم نارسایی قلبی می تواند از فردی در فرد دیگر متفاوت باشد مطالب زیر را بخوانید تا با این علائم آشنا شوید.تقریبا یک چهارم افراد مبتلا به حمله قلبی در طول یک سال دچار نارسایی قلب میشوند.

نشانه های رایج نارسایی قلبی :

افراد ممکن است نشانه های مختلف نارسایی قلبی را  بسته به اینکه چقدر از پمپاژ قلب آسیب دیده است تجربه کنند،.

موارد شایع نارسایی قلبی عبارتند از:

ضعف تنفس در طی استراحت یا ورزش
افزایش وزن بسیار سریع
تورم قابل مشاهده  پاها، مچ پا و بعضی اوقات شکم به علت افزایش مایع
خستگی و ضعف
کاهش توانایی در ورزش
تهوع، درد شکمی، یا از دست دادن اشتها
دشواری تمرکز یا کاهش هوشیاری
ضربان قلب سریع یا نامنظم
درد قفسه سینه اگر نارسایی قلبی ناشی از حمله قلبی باشد
سرفه مداوم که می تواند خلط خون سفید یا صورتی ایجاد شود
نیاز به ادرار کردن در شب

از آنجا که علائم نارسایی قلبی، همچنین به عنوان نارسایی احتقانی قلب شناخته شده است، ممکن است شرایط دیگری را نشان دهد، بلافاصله اگر دچار علائم شدید شدید، با پزشک خود تماس بگیرید.

تشخیص نارسایی قلبی :

برای تعیین اینکه آیا نارسایی قلبی دارید، پزشک تاریخچه کامل بیماری شما را انجام می دهد و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد.

شما همچنین ممکن است به برخی از روش های تشخیص زیر نیاز داشته باشید:

آزمایش خون  با اخذ نمونه خون  :

پزشک شما می تواند کلیه، کبد و عملکرد تیروئید شما را برای شاخص های بیماری های دیگر که بر قلب تاثیر می گذارند یا تحت تاثیر عملکرد قلب قرار می گیرد، بررسی کند. پزشک شما ممکن است یک آزمایش خون انجام دهد که برای بررسی شیمیایی به نام N-terminal pro-B نوع پپتید سدیم (NT-proBNP) برای تشخیص نارسایی قلبی انجام می شود.

عکس برداری از قفسه سینه برای تشخیص نارسایی قلبی :

عکس برداری از قفسه سینه تصاویری از بافت ها، استخوان ها و اندام های داخلی شما را تولید می کند به طوری که پزشک شما می تواند شرایط غیر از نارسایی قلبی را رد کند که ممکن است نشانه های شما را تشریح کند. اگر نارسایی قلبی دارید، نتایج اشعه ایکس ممکن است افزایش قلب و افزایش مایع در ریه ها را نشان دهد.

اکوکاردیوگرام  :

اکوکاردیوگرام از امواج صوتی برای ایجاد تصاویر قلب استفاده می کند. این آزمایش به پزشک شما کمک می کند تا شکل قلب شما را ببینید و این که چگونه پمپاژ می شود. اندازه و عملکرد  قلب و همچنین ساختار قلب می تواند توسط اکوکاردیوگرام تشخیص داده شود.

اکوکاردیوگرام همچنین می تواند نارسایی قلبی سیتولی را از نارسایی قلبی دیاستولی تشخیص دهد. پزشک شما می تواند مشکلات دریچه، شواهدی از حملات  قبلی و سایر ناراحتی های قلبی که ممکن است باعث نارسایی قلبی می شود، نگاه کند.

الکتروکاردیوگرام (ECG یا EKG)   ردیابی ریتم الکتریکی قلب شما را انجام میدهد.

تست استرس  :

این تست برای اندازه گیری میزان رضایت قلب و عروق خونی مورد استفاده قرار می گیرد. این می تواند پزشکان را تشخیص دهد .

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای تشخیص نارسایی قلبی :

در طی یک MRI قلبی، شما روی میز قرار می گیرید که در یک دستگاه طولانی مدت قرار می گیرد. این دستگاه یک میدان مغناطیسی قوی در اطراف شما ایجاد می کند. امواج رادیویی در ناحیه بدن ایجاد میشود. یک MRI میتواند ساختار قلب شما را به دکتر شما نشان دهد،

آنژیوگرام کرونری برای تشخیص نارسایی قلبی :

همچنین به نام کاتتریزاسیون قلب نامیده می شود، این آزمایش شامل قرار دادن یک لوله کوچک، به نام یک کاتتر، در یک رگ خون در ران یا بازو است. کاتتر از طریق آئورت و به داخل شریان های عروق کرونر هدایت می شود. یک رنگ برای تزریق آرترال تزریق می شود و پزشکان می توانند هر گونه انسداد را ببیند.

Ventriculography رادیونوکلئید یا آنژیوگرافی رادیونوکلئید (MUGA Scan)  :

در طی این آزمایش، مواد رادیواکتیو به نام رادیونوکلئید ها به داخل جریان خون شما با یک ضربه یا از طریق IV تزریق می شود. سپس شما زیر یک دوربین گاما قرار می گیرید، که تصاویری از قلب شما را ضبط می کند.

درمان:
هدف برطرف کردن علائم، از بین بردن عوامل تشدید کننده و کنترل بیمارى قلبى زمینه‌اى است.
باید توجه داشت، درمان دارویی در بیماران دچار اختلال عملکرد بى‌علامت بطن چپ، لازم است و صرف بی علامت بودن ، دلیل عدم مصرف دارو نیست. عدم مصرف دارو در این بیماران موجب تسریع پیشرفت بیماری و تشدید نارسایی خواهد بود
اقدامات عمومى
رژیم غذایی را بطور جدی و مداوم رعایت کنید، مصرف نمک را محدود کنید. غذا را بدون نمک طبخ و نمک سر سفره را حذف کنید، از مصرف مایعات زیاد بویژه پشت سر هم (مثلا صرف چند لیوان چای، آب و… پشت سر هم ) بپرهیزید.
از مصرف داروهای متفرقه بویژه مسکن ها ( NSAIDها) اجتناب کنید(عموما ترکیبات استامینوفن با اجازه پزشک معالج بلامانع است)
بعلت عوارض شدید عفونت ها ، ترجیحا هر سال بیمار را علیه آنفلوانزا و پنومونى پنوموککى واکسینه کنید.
فعالیت بدنی متناسب شدت بیماری و مداوم ومنظم داشته باشید. از فعالیت های شدید و خسته کننده پرهیز کنید.
درمان دارویی:
مهارکننده‌هاى آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین مثل کاپتوپریل و انالاپریل و …:
در بعضی از افراد در معرض احتمال بالای نارسایی قلبی در آینده و در تمام بیماران مبتلا به اختلال عملکرد بى‌علامت بطن چپ ونیز دچار نارسائى قلبى علامتدار سیستولیک بطن چپ برای پیشگیری از تشدید و پیشرفت بیماری و نیز درمان علائم بیماری باید استفاده شود.
در صورت عدم تحمل مهارکننده آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین، مسدودکننده گیرنده آنژیوتانسین (Angiotensin Receptor Blocker) یا ترکیب هیدرالازین به‌علاوه ایزوسوربید تجویز می شود.
بتابلوکرها (مثل کارودیلول Carvedilole ، متوپرولول Metoprolol یا متورال و ….)
در تمام بیماران مبتلا به اختلال عملکرد بى‌علامت بطن چپ ونیز دچار نارسائى قلبى علامتدار سیستولیک بطن چپ همزمان با مهارکننده‌هاى آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین برای پیشگیری از تشدید و پیشروندگی بیماری و نیز درمان علائم بیماری باید استفاده شود. در بیماران دچار نارسائى قلبى کلاس II-III به‌همراه مهارکننده‌هاى آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین و دیورتیک‌ها و دیگوکسین بکار می رود. اما برخلاف مهارکننده‌هاى آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین بیماران در معرض نارسایی بطن چپ بکار نمی رود.
بتابلوکرها هم علائم را بهبود مى‌بخشد و هم طول عمر بیماران دچار نارسائى قلبى بدون علامت یا علامتدار را افزایش مى‌دهند. این داروها با دوز کم شروع شده و به‌تدریج در صورت تحمل بیمار افزایش مى‌یابند .
دیورتیک‌ها
در بیمارانى که دچار اضافه حجم مایع هستند براى رسیدن به حجم نرمال و برطرف کردن ادم استفاده می شود. براى تنظیم دوزتوزین دوره ای بیمار لازم است.
در موارد مقاومت نسبت به دیورتیک، دوز دارو را اضافه یا از ترکیب دو دیورتیک با هم استفاده میشود و یا بیمار بستری و دارو را ب‌طور وریدى تجویز می شود
دیژیتال یا دیگوکسین :
در بیماران دچار نارسائى سیستولى قلب علامتدار که علائم آنها با درمانهای قبلی بهبود نیافته یا در صورت وجود آریتمی فیبریلاسیون دهلیزی همزمان، به مهارکننده آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین، بتابلوکرها و دیورتیک‌ها اضافه مى‌شود.
برخلاف دو گروه اول دارویی ، دیگوکسین طول عمر بیماران نارسایی قلب را افزایش ندادن و همچنین در درمان نارسایی قلب CHF ناشى از بیمارى پریکارد، کاردیومیوپاتى محدودکننده، یا تنگى میترال (مگر در صورت وجود فیریلاسیون دهلیزی) کاربرد ندارد. مصرف دیگوکسین در کاردیومیوپاتى هیپرتروفیک و بیماران دچار بلوک هدایت دهلیزى – بطنى ممنوع است. توجه داشته باشید که تمام بیماران فوق الذکر علائم بالینی تقریبا مشابه نارسایی قلب CHF دارند و مصرف خودسرانه این دارو بدون تجویز پزشک بسیار خطرناک است. دوز دارو به جنس بیمار ، سن، وزن و عملکرد کلیه و Cr بیمار بستگى دارد و با کمک آزمایش خون اندازه‌گیرى سطح دیگوکسین تنظیم مى‌شود. (بطور معمول از۰٫۲۵ روزانه تا ۰٫۱۲۵ یعنی نصف قرص یکروز درمیان متفاوت است. این دارو با برخی داروها تداخل اثر داشته و لازم است مقدار مصرف دارو را تغییر داد. مثلا وراپامیل، آمیودارون، بروپافنون و اسپیرونولاکتون وکینیدین نیز سطح سدیم دیگوکسین را افزایش مى‌دهند بعلت نزدیکی سطح سرمی درمانی با سطح سرمی توکسیک دارو، مسمومیت با دیژیتال ممکن است بعلل مختلف از جمله مصرف بیش از اندازه یا مصرف دارو همزمان از دو نوع بسته بندی تجویز شده در دو نوبت ویزیت که در بیماران مسن و بی سواد شایع است و همجنین بعلت تشدید نارسایی کلیه در زمینه نارسایی قلبی اشاره کرد.نخستین نشانه‌هاى مسمومیت‌عبارت است از: علائم گوارشی مثل بى‌اشتهائی، تهوع و استفراغ ، بی حالی و بیقراری و سپس خواب آلودگی و لتارژی. و علائم قلبى شامل آریتمی ها مثل اکستراسیستول‌هاب بطنى و تاکى‌کاردى و فیبریلاسیون بطنی؛ تاکى‌کاردى دهلیزى به‌همراه بلوک؛ ایست سینوسى (Sinus Arrest)؛ بلوک سینوسى – دهلیزى و تمام درجات بلوک دهلیزى – بطنی، مى‌شود. مسمومیت مزمن با دیژیتال ممکن است باعث لاغرى (Cachexia)، ژنیکوماستی، ‘زرد’ بینى یا گیجى (Confusion) شود. با ظهور نخستین نشانه مسمومیتبا دیژیتال، دارو را قطع کنید و در اولین فرصت با پزشک خود مشورت کنیددر نارسائى قلبی متوسط با EF کمتر از ۳۵-۳۰% برای پیشگیری از فیبروز قلبی (لاستیکی شدن قلب) اسپیرونولاکتون تجویز می شود.

بار کارى قلب را کاهش دهید: کاهش فعالیت فیزیکی و پرهیز از فعالیت های جسمی سخت، دوره‌هائى از استراحت در بین فعالیت های روزمره کمک کننده است.
در بیماران بى‌حرکت از ترمبوز وریدهاى عمقى به‌وسیله تزریق هپارین یا وارفارین پیشگیرى کنید.
احتباس مایع اضافى را کنترل کنید: محدود کردن نمک (سدیم) رژیم غذائى (حذف غذاهاى پرنمک، مانند چیپس سیب‌زمینی، سوپ یا غذاهای کنسروشده، گوشت یا ماهی نمک سود، حذف نمک در سر سفره به غذا)؛ در موارد CHF پیشرفته به رژیم سختیگرانه‌ترى (کمتر از ۲ گرم نمک در روز) نیاز است.
سایر روش های درمان موارد پیشرفته :
تعبیه پیس میکر سه حفره ای ( معروف به باتری قلب ) در برخی بیماران با عدم پاسخ به درمان در حضور اختلال هدایتی بطنی مفید است.
بیماران دچار CHF که نسبت به درمان شدیداً مقاوم هستند و طول عمرشان کمتر از ۶ ماه تخمین زده مى‌شود و معیارهاى سختگیرانه لازم را دارند، ممکن است نامزد استفاده از قلب مصنوعی، پیوند قلب و پیوند سلولهای بنیادی جدیدترین روشهای درمانی هستند.